بچه ها از مدرسه بریده اند
به گزارش کنکوری، شکاف میان نهادی رسمی همچون آموزش وپرورش و زیست فرهنگی نسل جدید جایی برملا شد که کاظمی اظهار داشت: «ما در مدرسه چیزی به نام آهنگ نداریم و من نمی فهمم منظورتان چیست؟!» یک جامعه شناس اعتقاد دارد که بچه ها از مدرسه بریده اند و تمایلی به حضور در آن ندارند، ازاین رو به جای نگرانی در رابطه با پخش موسیقی در مدارس، وزیر باید به فکر ارتقاء سطح علمی و معدل دانش آموزان باشد.
به گزارش کنکوری به نقل از خبر آنلاین، پرسش انکاری وزیر آموزش و پرورش در مورد موجودیت موسیقی در مدارس، آنجایی که می گوید: «کجا ما چنین مسائلی داریم؟» در مقابل واقعیت های اجتماعی قرار می گیرد؛ واقعیتی که بواسطه ماهیت نهاد آموزش و پرورش، مشخصا نسل آینده را هدف قرار می دهد. از سویی دیگر ورود به این مساله با نگاه وزیر آموزش و پرورش نشان از کژفهمی مفهوم موسیقی دارد؛ تسری یافتن این نگاه در جامعه حتی بر کیفیت موسیقی به صورت کلی هم اثرگذار بوده تا جایی که در بعضی موارد رو به طرف ابتذال دارد.
فرارو در خبری نوشت: وقتی علیرضا کاظمی، وزیر آموزش و پرورش، در مجلس به استیضاح نزدیک شده بود، پذیرفت که «در آموزش و پرورش چالش مزمن چندوجهی داریم». بگفته کارشناسان، این چالش ها از افت کیفیت علمی تا تبعیض و نابرابری آموزشی و بی توجهی به پرورش آنان را دربرمی گیرد.
این چالش ها تنها متوجه دانش آموزان و اولیا نیست، بلکه معلمان را هم بطور مستقیم تحت الشعاع قرار داده است؛ بگونه ای که در ماه های اخیر، موارد قابل توجهی از مدیران و معلمان تنها به علت پخش موسیقی یا ایجاد فضایی شاد در مدرسه، مورد بازخواست قرار گرفته اند.
این وضعیت در حالی رخ می دهد که حال کلی جامعه هم خوب نیست. به تعبیر تقی آزاد ارمکی، جامعه شناس: «در جایی که وضعیت یک جامعه از نظر اقتصادی و اجتماعی بصورت توامان خوب نیست، حتی اگر از نظر اقتصادی گشایشی هم پدید بیاید، حال آن جامعه از نظر فرهنگی و اجتماعی به سرعت به سامان نخواهد شد.» با این وجود آموزش و پرورش، به عنوان نهادی اجتماعی که مستقیما با صدمه پذیرترین قشر جامعه سروکار دارد راهکارهای آزمایش شده جهانی همچون استفاده از موسیقی را رد می کند؛ آن هم برای قشری که آینده را تحت الشعاع خود قرار می دهند.
او در جواب پرسش خبرنگاران درباره ی پخش موسیقی در مدارس می گوید: «ما در مدرسه چیزی به نام آهنگ نداریم و من نمی فهمم منظورتان چیست، مدرسه جای تربیت، آموزش و فعالیتهای گروهی است... این موارد به هیچ عنوان مورد تایید ما نیست، کجا ما چنین مسائلی داریم؟»
مساله زمانی پررنگ تر می شود که از نظر دانش آموزان به ماجرا نگاه کنیم؛ دانش آموزانی که هر روز در صف صبحگاه، با یونیفرم های یکدست و گاه تیره ایستاده اند.
در این چارچوب باید پرسید: جایگاه موسیقی در نظام آموزش جهانی امروز چیست و چه نقشی در فعالیتهای گروهی دارد؟ آیا چنین نگاه هایی مرز میان موسیقی خوب و بد را در سطح کلان کدر نکرده است؟ و سرانجام، آیا پخش موسیقی در مدرسه ناهنجاری اجتماعی است یا طرح این مساله از طرف وزیر، به مفهوم محدود کردن فضای آموزشی به تعریفی خاص از هنجار و بیرون راندن دیگران از این فضاست؟
علیرضا شریفی یزدی، جامعه شناس، روانشناس اجتماعی و مشاور علمی در پژوهشگاه مطالعات آموزش و پرورش تهران، به بررسی این مساله پرداخته و می گوید: «جایگاه آقای کاظمی در نظام آموزش و پرورش کجاست و آیا او جایگاه خودرا می شناسد؟ واقعیت اینست که او شناختی از نظام آموزش و پرورش و از حوزه تعلیم و تربیت سررشته ای ندارد. موضع گیری های وی بیشتر در امتداد حفظ جایگاه شخصی اش به نظر می آید و با هدف کسب رضایت اقلیتی با چنین نگرشی مطرح می شود، نه با درنظر گرفتن مخاطبی به وسعت جمعیت ۹۰ میلیونی ایران.»
تاثیر موسیقی حتی بر حیوانات اثبات شده/ چوپان از نی بهره می برد
علیرضا شریفی یزدی به فرارو می گوید: «در سلسله مراتب نیازهای انسان، عالی ترین مرتبه که به آن والایش یا تصعید می گویند، هنر است. هنر، بالاترین مرتبه رشد یک انسان بحساب می آید. یکی از هنرهای هفت گانه جهان که بیشترین اثر و تأثیر را نه فقط بر انسان ها بلکه بر حیوانات دارد، موسیقی است. اگر به چوپان ها نگاه کنید، یکی از ابزارهای همیشگی آنها نی است که به افزایش شیردهی حیوانات کمک می نماید. جایگاه موسیقی برای انسان هم از نظر علمی در طول تاریخ والاترین بوده و خواهد بود.»
او می افزاید: «اما این موسیقی در نظام های آموزش و پرورش دنیا چه جایگاهی دارد؟ پیشرفته ترین نظام آموزش و پرورش دنیا متعلق به کشور فنلاند است و بعد از آن کشورهایی مانند دانمارک، هلند، بلژیک و نروژ و سایر کشورهای حوزه اسکاندیناوی قرار دارند که موسیقی یکی از اصلی ترین شیوه های آموزشی آن هاست. در شرق هم کشور چین که الگوی ایران شده است، موسیقی جزو لاینفک نظام آموزشی آن هاست و همچنین در ژاپن.»
هیپ هاپ بر ذهن اثر منفی دارد
این جامعه شناس می گوید: «در زمینه موسیقی، وقتی می خواهیم فردی را بمراتب عرفانی برسانیم، در هند، چین و حتی میان بعضی از عرفای ایران، یکی از ابزارهای مهم آنان موسیقی بوده است. موسیقی به دو دسته تقسیم می شود: یک دسته سبب تعالی روح، پالایش روان انسان، رشد مغز و پیشرفت وی در زندگی می شود که نظام های آموزشی به آن می پردازند. دسته دیگر، موسیقی های خطی است که مطالعات عصب روان شناسی نشان داده است بر مغز اثر منفی دارد؛ مانند هیپ هاپ و برخی موسیقی های پارتی که بصورت تکراری و خطی اجرا می شوند و برای مغز انسان مضر هستند.»
او می افزاید: «همه نظام های پیشرفته آموزش و پرورش دنیا، حتی در منطقه خودمان مانند اردن و قطر، به موسیقی به عنوان ابزاری برای تربیت خردسالان نگاه می کنند. در کشور ما هم همین وضعیت وجود دارد؛ مگر سرودها و آهنگ هایی که خردسالان اجرا می کنند؟ آنها هم بخشی از موسیقی هستند و بدین سبب موسیقی در نظام آموزشی ایران هم حضور دارد.»
نگاه محافظه کارانه مرز میان موسیقی خوب و بد را کدر می کند
این روان شناس اجتماعی می گوید: «نگاه محافظه کارانه و سنتی سبب می شود مرز میان موسیقی خوب و بد کدر شود. یکی از مهم ترین وظایف نظام تعلیم و تربیت، ایجاد سواد هنری در دانش آموزان است؛ یعنی توانایی شناخت موسیقی خوب و بد. هدف آموزش و پرورش تربیت موزیسین یا نقاش نیست، بلکه آموزش سواد هنری به خردسالان است تا بتوانند سره را از ناسره تشخیص دهند و موسیقی فاخر و مثبت را از موسیقی سخیف بازشناسند.»
او می افزاید: «اگر این آموزش صورت نگیرد، خلاء ایجاد می شود و موسیقی نامناسب جایگزین می شود، چونکه فضایی خالی و بدون راهنمایی هنری در اختیار مخاطب است. وقتی آموزش و پرورش از یک سو سواد هنری خردسالان را بالا می برد و از طرف دیگر تولیدات موسیقی مناسب برای آنان عرضه می کرد، شاهد فاجعه هایی که برخی خوانندگان با شعرهای اروتیک برای خردسالان ایجاد کردند، نبودیم. این آثار، که بچه ها بدون درک مفهوم آنها حفظ و حتی در مدرسه تکرار می کنند، نتیجه کوتاهی آموزش و پرورش است. نظام آموزشی دراین خصوص وظیفه دارد هم مهارت تمییز موسیقی خوب از بد را به خردسالان بیاموزد و هم تولید و عرضه موسیقی مناسب آنها را فراهم آورد تا فضای هنری سالم ایجاد شود.»
صندلی کناری کاظمی مجوز کنسرت می دهد
مشاور علمی در پژوهشگاه مطالعات آموزش و پرورش تهران می گوید: «هم حالا حتی دو قطبی به وجود نیامده است؛ ما یک قطب بزرگ داریم که جامعه ای با نیازهای موسیقیایی خود است و مسیر خودرا می رود، و یک اقلیت اندک که به دلیلهای موقعیتی یا مالی شعارهایی می دهند که هیچ مخاطبی ندارد و عملی نیست. تصور کنید فضای ایران بدون موسیقی، کشوری که هر سال چندین کنسرت با مجوز وزارت ارشاد برگزار می شود؛ یعنی صندلی کنار آقای کاظمی! این نیاز محسوس است و بنابراین سالانه حدود ۵ میلیون نفر برای کنسرت خوانندگان خارجی خارج می شوند، چون داخل گزینه ای وجود نداشت.»
او می افزاید: «در مورد دانش آموزان هم، آنها منتظر دستور وزیر نیستند که موسیقی گوش بدهند یا نه. در فضایی که حالا وجود دارد، اظهارات وزیر بیشتر شبیه شوخی است؛ گویا ایشان به برخی نمایندگان مجلس و دیگران می گوید با این حرف ها اجازه بدهند بازهم وزیر بماند، چونکه لبه استیضاح قرار گرفته است. او می داند اغلب مدارس ما بچه ها موسیقی گوش می دهند، ساز می آموزند، آواز می خوانند و حتی با هوش مصنوعی آهنگ می سازند.»
آموزش و پرورش ۱۶ هزار ساعت وقت دانش آموزان را می گیرد
او ادامه می دهد: «اگر آموزش و پرورش مدرسه را کور کند و موسیقی را ممنوع اعلام نماید، خردسالان تنها در خانه به آن می پردازند. این در شرایطی است که آموزش و پرورش ۱۶ هزار ساعت وقت دانش آموزان را طی ۱۲ سال می گیرد تا آنها را تربیت کند، اما نتیجه این می شود که از نظر موسیقیایی و هنری در جای دیگری تغذیه می شوند و آموزش و پرورش هیچ اشرافی ندارد. یک آموزش و پرورش عاقل این مورد را زیر نظر می گیرد و بر مبنای ارزش ها، مسیر موسیقیایی دانش آموزان را هدایت می کند.»
بچه ها از مدرسه بریده اند/ میانگین معدل در کل کشور زیر ۹ است
شریفی یزدی می گوید: «بچه ها از مدرسه بریده اند و تمایلی به حضور در آن ندارند، بدین سبب بجای نگرانی درباره ی پخش موسیقی در مدارس، وزیر باید به فکر پیشرفت سطح علمی و معدل دانش آموزان باشد؛ میانگین معدل در کل کشور زیر ۹ است و یک وزیر آگاه باید شرایطی فراهم آورد که دانش آموزان ۲۰ سال آینده مفید برای کشور باشند. پرداختن به موسیقی در این فضا، در حالیکه مباحث اصلی آموزشی رها شده، فاقد ارزش تعلیم و تربیتی است و بیشتر برای حفظ قدرت و گروهی خاص مطرح می شود.»
مدرسه مقدس است، مسجد و هیأت نه؟
او می افزاید: «ادعای وزیر درباره ی «قداست مدارس وعدم جای موسیقی در آن» هم با واقعیت فاصله دارد؛ مگر در هیأت ها و مساجد موسیقی پخش نمی شود؟ نوحه خوانی هم نوعی موسیقی است. این فضاسازی ها خطرآفرین است و تصور غلط به وجود می آورد که مدارس ایران مکانی مقدس و عاری از مشکلات هستند، در حالیکه در بعضی مدارس مواردی مثل گل، سیگار و الکل گزارش شده است. وزیر باید به مسایل حیاتی تری مانند آموزش جنسی، پیش گیری از خودکشی و تربیت کاربردی دانش آموزان توجه کند. متاسفانه هیچ برنامه ای برای تربیت نسل آینده و توسعه کشور وجود ندارد، و تمرکز بر موسیقی، که می تواند مفید باشد، جایگزین اقدامات ضروری آموزشی شده است.»
منبع: كنكوری
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان کنکوری در مورد این مطلب
نظر شما در مورد این مطلب کنکوری
نام:
ایمیل:
نظر:
سوال:
= ۶ بعلاوه ۵