سال ها برای درست نویسی پدری کرد
به گزارش کنکوری، محمّدجعفر یاحقّی می گوید: استاد سمیعی گیلانی سال ها برای ویرایش، ترجمه، و درست نویسی فارسی پدری کرد و مخصوصاً ویرایش را از آب وگل کشید، سروسامان داد و راهی بازار کرد.
به گزارش کنکوری به نقل از ایسنا، این استاد دانشگاه و عضو پیوسته شورای فرهنگستان زبان و ادب فارسی در یادداشتی به دنبال درگذشت احمد سمیعی گیلانی، مترجم، ویراستار و مدیر گروه ادبیات معاصر فرهنگستان در سایت فرهنگستان نوشته است:
«که جز مرگ کس را ز مادر نزاد»
استاد احمد سمیعی (گیلانی) سال ها برای ویرایش، ترجمه، و درست نویسی فارسی پدری کرد و مخصوصاً ویرایش را از آب وگل کشید، سروسامان داد و راهی بازار کرد. میزان درد فقدان او را از فرانکلین، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، مرکز نشر دانشگاهی و «نامه» فرهنگستان باید پرسید که سالهای سال در کانون هرکدام حضوری محسوس داشت. اگر او اجازه می داد که نامش را در شناسنامه کتاب هایی که با ویرایش وی تشخص یافته و راهی بازار شده، قید کنند، امروز چه همه کتاب هایی که به نام او مزیّن نبود! یا اگر نام ویراستاران و خبرگانی که مستقیم از کلاس ها و جلسات، یا غیرمستقیم از کتاب ها و آثار او بهره برده اند در دفتری ثبت می شد، آن دفتر اینک کتابی کرامند شده بود که کمتر صاحب نامی را در عرصه‌ی ویرایش، ترجمه و نویسندگی آکادمیک فارسی می توانستی یافت که به بودن نامش در این کتاب مفتخر نباشد؛ امّا، احمد سمیعی مرد خودنمایی نبود هرچند که اگر هم می بود حقّش بود.
این سالهای آخر بیشترین حضورش در فرهنگستان زبان و ادب فارسی بود، همیشه حتّی زمانی که در جلسات رسمی هم شرکت می کرد، مقاله ای، مطلبی یا کتابی زیر دستش بود و قلمی که هر دم و لحظه روی کاغذ می لغزید و کلمه ای و جمله ای را جابجا می کرد یا نقطه ای، علامت سئوالی پایان یا در میانه جمله می گذاشت. بی گمان کمتر کسی به اندازه او حرص کار داشت و از دم و لحظه حیات به نیکی بهره برمی داشت. مراکز و نهادهای ویراستاری یا نه همه ویراستاران امروز ناباورانه به سایه او بالای سر کتاب ها خیره مانده اند و از خود می پرسند: چه کسی جای خالی احمد سمیعی را پر خواهد کرد؟
یک پایش همیشه در گیلان بود و با ابرام نسبت «گیلانی» را همواره پشت نام خود می گذاشت، اما با این وجود او به مشهد و نهادهای پژوهشی خراسان هم عنایتی داشت. به برنامه های دیگر او کاری ندارم. در ارتباط با بزرگداشت سالانه فردوسی که من در میانه کارش بود، عرض می کنم در سال ۱۳۸۹ با هیئت علمی فرهنگستان در برنامه بزرگداشت فردوسی هم سخنرانی کرد و هم در میزگرد ویژه زبان فارسی اظهارنظرهای عالمانه داشت. اوّلین نشان فردوسی را در سال ۱۳۹۳ بعنوان خادم زبان فارسی در مشهد به او دادیم و نام چه کسی زیبنده تر از او به این عنوان می توانست باشد؟ در سال ۱۳۹۷ یک مرتبه دیگر از جانب فرهنگستان جهت شرکت در برنامه بزرگداشت هفتادسالگی صاحب این قلم به مشهد آمد و یقین دارم اگر می بود باز هم می آمد.
سمیعی زبان فارسی را محکم و پیراسته و آزادوار می نوشت. ترجمه های جانانه او میزان ترجمه موفق و کامیاب بود. خدماتش به زبان فارسی، چه در کسوت ویراستار و چه بعنوان مترجم و مؤلف زبانزد و نامبردار است. زبان فارسی اگر در این روزگار ده نفر محکم کار و دلسوز و معتدل نویس از قبیل او می داشت نباید هیچ بیمی به خود راه می داد. با رفتن او یکی از ستون های استوار زبان فارسی فرو ریخت و مشخص نیست نثر فارسی بتواند جای خالی او را در عالم استوار کاری به این زودی ها پر کند.
فقدان استاد احمد سمیعی گیلانی را به جامعه ادبی ایران و بخصوص دنیای ویراستاری و مهم تر از همه فرهنگستان زبان و ادب فارسی تسلیت می گویم.»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب